Kijk, daar wordt een mens emotioneel van: Carola houdt van Glen. Bewonder de verfijnde precisie waarmee deze kalligraaf haar boodschap de wereld in brengt.
Borden in de natuur, ze zijn enerzijds zichtvervuilend en anderzijds pleiten sommige natuurvrienden er voor om meer borden te plaatsen, zoals maai-me-nietjes. En dat leidt soms tot conflicten. Maar gelukkig verfraait Carola een bord tegen loslopende honden dat er al staat, heel attent. Daar kan niemand het mee oneens zijn.
Een bezoeker van deze expositie zal zijn gedachten al snel voelen afdwalen naar de Summer of Love die niet door ging, maar gelukkig hebben Carola en Glen elkaar gevonden. Of was Carola misschien toch moederziel alleen en moeten we dit werk zien als een uitroep van wanhoop? Kunnen we deze Banksyaanse artisticiteit scharen bij werken als “De Schreeuw” en “Romeo en Julia”? Is Glen haar hond?
Namen kerven in een boom, dat heeft nog iets poëtisch, zo’n ambachtelijke liefdesverklaring uit vervlogen tijden, toen mensen nog een stuk hout konden bewerken met een handwerktuig, zonder zichzelf te verwonden. Vaak staan die inmiddels vervaagde namen er nog, lang nadat de veroorzaker van het litteken begraven is. Dat is dan weer poëtische gerechtigheid. Meisjes hadden vroeger vaak een poëziealbum.