Een bouwwerk van blauwwit plastic doemt plotseling op in het groen, vrij snel te herkennen als verpakte balen hooi. Zo’n rol weegt al snel vijfhonderd kilo, schat ik. Daar komt geen hooivork meer aan te pas. Een vorkheftruck stapelt de rollen per veertig op een aanhanger.
Vrachtwagens, trekkers, een heftruck; behoorlijk wat economische activiteit voor wat grasmaaisel. En dat is kennelijk rendabel, anders zou het een merkwaardig bedrijf zijn. Wintervoer voor het vee, vermoed ik.
Een melkkoe eet per dag 55 kilo voer, dus zo’n hooibaal is vrij snel op, zeker als die verdeeld moet worden over 1,6 miljoen koeien. Zo veel melkkoeien lopen er in Nederland rond, of staan stil in de schuur, afhankelijk van de omstandigheden. Daarnaast zijn er uiteraard ook paarden en andere dieren die hooi eten.
Een veehouder wil dat het gekochte voer leidt tot de productie van een vooraf te bepalen hoeveelheid melk van de juiste kwaliteit, zonder verdere problemen in het proces. Balen hooi van een onbestemd duizend kruidenmengsel zullen waarschijnlijk moeilijker aftrek vinden. Dieren zouden ziek kunnen worden en veel mensen willen toch gewoon een betaalbaar litertje halfvolle koeienmelk met een voorspelbare smaak.
Die koeien eten niet toevallig iets wat ergens toevallig groeit.