Een rij bomen langs een weg, doodnormaal. Lang geleden heeft iemand besloten ze te planten en jaren later rijd ik over een landweg die de statigheid van een laan benadert. Afgezien van het wegdek, waaraan al een tijdje niet veel onderhoud is gepleegd. Dat heeft waarschijnlijk niet veel prioriteit bij deze beukenlaan, die geleidelijk overgaat in een eikenlaan en vervolgens vergrindt in een bospad waar twee fietsers elkaar nauwelijks kunnen passeren.
Beschutting tegen de elementen, dat is wat deze bomen waarschijnlijk ooit geboden zullen hebben aan iemand die wellicht met een handkar op weg was naar een noodzakelijke bestemming die deze weg ooit gehad heeft. Schaduw en verkoeling biedt deze min of meer overdekte weg, dat is ook voor mij als fietser interessant. Bescherming tegen weer en wind is zeker een overweging in de keuze van een route.
En dan stuit een mens onder invloed van de luwte en de verkwikkende werking van wat zuurstof in zijn alertheid op een bord met het woord arboretum. Zo iemand besluit die bomenverzameling even te bezoeken in de Tuin van de Toekomst. Een afgematte fietser zou dat bord waarschijnlijk genegeerd of gemist hebben. Zo’n fietser zou minder zien. Dat zou natuurlijk jammer zijn.